Podsumowanie 6x20

Dobry wieczór Kochani :)
Za nami upragniony finał sezonu 6. Powiem szczerze, że mam bardzo mieszane uczucia odnośnie tego odcinka, ale więcej o tym w podsumowaniu.

  

 

*ALISON i EM*

Ali musi mieć naprawdę twardy tyłek. Najpierw musiała się ukrywać, niejednokrotnie próbowano ją zabić, zmarła jej matka, odkryła, że ma skrywanego brata, potem okazał się on dziewczyną na dodatek jej najlepszą przyjaciółką, która umawiała się z jej bratem, ale wcale go nie kochała i omal jej nie zabiła, a za chwilę dowie się, że matka miała siostrę bliźniaczkę, jej siostra wcale nie jest jej siostrą tylko córką siostry matki (niejaką Mary Drake), a mąż to psychopata, którego obchodzą jedynie pieniądze i który na dodatek kochał jej (nie) siostrę. 

Brzmi skomplikowanie, prawda?

Otóż w tym opisie jest zawarta cały sens PLL - czyli bezsens.
Wracając do Ali, bardzo, ale to bardzo żałuję, że nie jest już tą samą pewną siebie i wredną dziewczyną. Nie dlatego, że była ciekawszą postacią, ale dlatego, że stara Ali zastanowiłaby się dwa razy zanim wpakowałaby się do psychiatryka. A właściwie to nie, ona w życiu by się tam nie zamknęła, ale znalazłaby Elliota i Mary Drake i za kudły by ich tam zaprowadziła. Wybaczcie za język, ale ten finał niestety tak na mnie podziałał.
Dlaczego właściwie wybrała kościół, w którym zamordowano jej siostrę? Myślała, że skoro to duchy to będą się bały wejść do ziemi poświęconej?

Elliot... od razu wiedziałam, że będzie z nim coś nie tak. Wydawał się zbyt idealny, a pod twarzą miłego i spokojnego mężczyzny można było dostrzec podejrzane iskierki. Szkoda, ponieważ miałam nadzieję, że Ali w końcu znajdzie kogoś kto naprawdę będzie się o nią troszczył i z kim będzie szczęśliwa. Ciekawa jestem co łączyło go z Cece. Jestem pewna, że ją kochał, ale jak się poznali? W szpitalu czy już znacznie wcześniej? Knuli razem przeciwko Alison czy Cece nie miała o niczym pojęcia, a on kręcił za plecami obu dziewczyn?
Z jednej strony żałuję, że okazał się tym złym, a z drugim scena w której zdejmował maskę Wildena była boska. Mimo, iż przeczuwałam, że to on się pod nią kryję, to i tak nie mogłam wyjść z szoku. Muszę przyznać, że jednak trochę mnie zawiódł ten wątek. Miałam nadzieję, że ktokolwiek wróci zza grobu zrobi to na stałe, a nie tylko pod postacią maski.

Em miała niewiele scen jak na finał. Przez cały odcinek wspierała jedynie Ali, starała się być przy przyjaciółce i nie dać jej zwariować - dosłownie i w przenośni. Od razu przypomniało mi się stare PLL, gdy dziewczyny trzymały się blisko siebie. Szkoda tylko, że nie udało jej się odwieść Ali od pomysłu dobrowolnego poddania się leczeniu.

 

*ARIA*

Aria jest niestety jedną z tych postaci, która dopuściła się w tym odcinku zdrady. Kilka odcinków temu wiązała swoją przyszłość z Liamem, a teraz nagle Ezra. Rozumiem, że chwila jest wyjątkowa i uległa dawno skrywanym emocjom. Naprawdę to rozumiem, ale szkoda mi Liama. Sprawiał wrażenie porządnego i dobrego chłopaka. Na dodatek krył Arie przed jej szefową, gdy ta pisała książkę za Ezre.
Jestem pewna, że Aria już wcześniej musiała zauważyć, że jej uczucia do Ezry nie wygasły całkowicie, więc dlaczego zapewniała Liama o swoich uczuciach i jeszcze mocniej angażowała się w ich związek? Wiadomo było, że para i tak do siebie wróci, ale Marlene mogła rozwiązać to w inny sposób.

 

Mimo to cieszę się, że Aria odniosła w końcu sukces, jej książka spodobała się Jillian i nareszcie będzie mogła rozpocząć karierę pisarki, o której tak bardzo marzyła.

*SPENCER*

Bardzo, ale to bardzo podobały mi się sceny Spencer z Tobym. Nie lubiłam ich jako pary, ale uważam, że jako przyjaciele są świetni. Nie mogłam przestać się uśmiechać przy ich wspólnych scenach. W końcu przestali zachowywać się przy sobie niezręcznie, pozbyli się dyskomfortu, żalu, oskarżeń i zaczęli normalnie ze sobą rozmawiać, śmiejąc się przy tym jak za dawnych czasów. Mam nadzieję, że pomoc Toby'ego nie zaszkodzi jego związkowi z Yvonne, ale nie oszukujmy się, Yvonne ma wszelkie prawo być zazdrosna. Nie dość, że Toby nie chciał jej powiedzieć co będzie robił ze swoją byłą, to jeszcze w trakcie ogłoszenia wyników wyborów znajdował się w obozie Spencer, a nie Yvonne. Każda dziewczyna kipiałaby na jej miejscu złością i zazdrością.

Podobał mi się jeszcze trio, które tworzyli wraz z Moną. Mona obok Spencer jest jedną z najinteligentniejszych osób w serialu, dlatego ich wspólne sceny zawsze są ciekawe. Cieszę się, że Spencer w przeciwieństwie do Caleba, nie warknęła na nią, gdy tylko ją zobaczyła, ale pozwoliła aby dołączyła do niej i Toby'go w dalszych poszukiwaniach. Swoją drogą, wydaje mi się, że Caleb warknął na nią wtedy nie dlatego, że się pojawiła, ale dlatego, że posłużyła mu za kozła ofiarnego, na którym mógł się wyżyć. I za to, że zniknęła Hanna i za to, że zdradził Spencer. Zauważyliście jaką miała wtedy Spencer minę? Jakby złamał jej serce. Nie dziwię się skoro wyznała mu wcześniej miłość, a przy ich następnym spotkaniu potraktował ją jakby zrobiła mu nie wiadomo jak wielką krzywdę.

 

*HANNA*

Hanna przez cały odcinek obstawała przy wcześniej wymyślonym planie. Brnęła w niego nawet jeżeli prześladowca otwarcie groził jej śmiercią. Wiedziała, że sytuacja jest beznadziejna i nawet wtedy nie poddała się. I mimo, że jej postawa była bardzo naiwna, to należy się jej pochwała za odwagę. Niestety za tę naiwność zapłaciła bardzo wysoką cenę. Została porwana i zapewne wcześniej uderzono ją w twarz, stąd krew przy kącikach ust. Wątpię aby ją uśmiercono. W końcu nadal nie zobaczyliśmy sceny, jak dziewczyny wbiegają do klasy Alison i mówią "on idzie po ciebie", więc musimy zakładać, że zobaczymy ją w sezonie 7.

Najsmutniejszym momentem odcinka była zdecydowania retrospekcja zerwania Haleba. Hanna postąpiła okropnie skoro nawet groźby Caleba nie powstrzymały jej przed wybraniem kariery zawodowej. Nie dziwię się, że Caleb w tamtym momencie spakował się i wyszedł. Niestety dla niej było już za późno i gdy zdała sobie sprawę co w życiu jest dla niej najważniejsze, Caleba nie było już w mieszkaniu. Mimo, że zasłużyła wtedy na to, to i tak bardzo było mi jej szkoda. Caleba również, ponieważ wiązał z nią swoją przyszłość.

 

A teraz ta najbardziej rozczarowująca scena. Pocałunek Haleba.

Byłam ich ogromną fanką, uwielbiałam tę parę i nie wyobrażałam sobie jak mogliby nie być razem. Do czasu gdy pojawił się Spaleb. Ich też pokochałam i uważam, że fajna z nich para. Nie przeszli tyle co z Hanną, ale nie każdy związek musi mieć taką historię. 

Nie jestem zła na Hanne za ten pocałunek, lecz na Caleba. To on jest ze Spencer, to jemu wyznała wcześniej miłość i to on przekonywał Toby'ego, że zależy mu na niej. Po co w takim razie? Znają się długo i moim zdaniem nie miało prawa dojść do takiej sytuacji mimo, że większość z Was powie, że Spencer również nie jest święta. Rozczarował mnie totalnie. 

Pozostają dwa rozwiązania: albo pocałunek był pod wpływem chwili, zagrożenia które istniało dla Hanny i wspomnień wskutek których odżyły sentymenty albo Caleb również nadal kocha Hanne i gdyby nie to, że zniknęła to wybrałby ją a nie Spencer. I tutaj kolejne "ale". Po co w takim razie przytulał Spencer, gdy wbiegła do pokoju? Jak pisałam wcześniej, jego krzyk bardziej mi sugerował wściekłość na samego siebie niż na Mone czy Spencer. 

Tak czy siak, gdyby w grę wchodziła opcja nr 2, Marlene powinna rozwiązać sprawę inaczej: Caleb i Hanna powinni pogadać ze Spencer, wyjawić swoje uczucia i dopiero później tworzyć związek. Takie jest moje zdanie.